Od 19 kwietnia w Kinie Nowe Horyzonty.
Przemysław Wojcieszek, reżyser filmowy i teatralny, scenarzysta to jeden z najważniejszych i najbardziej kontrowersyjnych autorów współczesnego kina polskiego. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Wrocławskim. Jest autorem scenariusza do filmu Poniedziałek Witolda Adamka, napisał również scenariusze do wszystkich swoich filmów. Zadebiutował jako reżyser w 1999 roku filmem Zabij ich wszystkich. W 2005 roku otrzymał Paszport „Polityki” w kategorii Film „za oryginalne dzieła będące manifestem pokolenia trzydziestolatków szukających dla siebie miejsca w naszej rzeczywistości”. W 2004 roku zadebiutował w teatrze jako autor i reżyser sztuki Made in Poland. Dotychczas wy reżyserował dziesięć sztuk teatralnych. Filmy Doskonałe popołudnie, Made in Poland i Sekret były pokazywane na Berlinale.
Film otrzymał wyróżnienie na Gdynia Film Festival 2012 „za odwagę w poruszaniu tematów, które do tej pory nie zostały w polskim kinie dostrzeżone” oraz Nagrodę im. Andrzeja Munka w kategorii Najlepsze Zdjęcia (przyznawana przez łódzką PWSFTViT).
Jak zwykle niepokorny, poszukujący i rozgorączkowany, Wojcieszek odrzuca narracyjne schematy tradycyjnego kina i za pomocą niewielkiej cyfrowej lustrzanki rejestruje opowieść o białych plamach w polskiej historii. Mierzy się z coraz częściej wychodzącymi dziś z ukrycia polskimi winami wobec Żydów, z wykluczeniem. Reżyser tworzy delikatną paralelę między losem Żydów a młodym gejem, którego dziadek być może dopuścił się po wojnie strasznej zbrodni.
"Rozgrywający się w scenerii wiejskiego pustkowia Sekret podejmuje podobny temat co głośne Pokłosie. Bierze pod lupę antysemityzm polskich patriotów, walczących w czasie okupacji z Niemcami, i drąży poczucie winy pokolenia ich wnuków, niepotrafiących udźwignąć prawdy o zbrodniach kochanych, powszechnie szanowanych przodków.
Zamiast prostych, jednoznacznych rozliczeń Wojcieszek pokazuje upiornie dręczącą psychiczną blokadę wszystkich uczestników dramatu. Niemoc i bezradność w artykułowaniu najprostszych, a zarazem najboleśniejszych faktów. Uświadamia, jak trudno się przełamać, nawiązać dialog oparty nie na zbiorowym kłamstwie i ugrzecznionych polskich mitach. Gatunkowa nonszalancja reżysera, przeciąganie estetyki w rozmaite strony wyraża nonkonformistyczny bunt 39-letniego autora, który, jak zawsze, nie chce popadać w popkulturowy banał. Może nie jest to bunt spektakularny, budzący ogień i gniew. Ale ma swoją wagę i wart jest docenienia." (Janusz Wróblewski, "Polityka")