Andreas Werckmeister był siedemnastowiecznym muzykologiem, którego prace miały przyczynić się do rozprzestrzenienia w Europie obowiązujących do dziś zasad harmonii. Film Béli Tarra to jednak hołd dla atonalności: wszystkiego, co enigmatyczne, poetyckie i niedopowiedziane. Zdaniem filmoznawcy Rafała Syski Harmonie Werckmeistera są jego najbardziej alegorycznym i rozwiniętym ideowo dziełem. W tej historiozoficznej przypowieści, stanowiącej luźną adaptację prozy Lászla Krasznahorkaia, nestor slow cinema pragnął przyjrzeć się genezie totalitaryzmów. Akcja rozgrywa się na terenie nienazwanej wsi, do której pewnego dnia przyjeżdża wzbudzający nieufność mieszkańców cyrk. Stojący na rynku nieoczywisty eksponat – „największy wieloryb świata” – oraz przybycie tajemniczego Księcia doprowadza do wybuchu niepokojów społecznych i zamieszek. Utrzymane w charakterystycznej dla węgierskiego reżysera czarno-białej estetyce Harmonie Werckmeistera snują ponurą wizję upadku społeczeństwa; równie pesymistyczną, co hipnotyzującą i doniosłą.
[Źródło: Joanna Najbor, Timeless Film Festival]
Bela Tarr, węgierski filmowiec urodzony w 1955 r. zaczął kręcić amatorskie filmy w wieku 16 lat. Jego debiut Ognisko zapalne to socrealistyczny obraz inspirowany filmami Johna Cassavettesa. W drugiej połowie lat 80. Tarr przeszedł od surowych zbliżeń do bardziej abstrakcyjnych obrazów. Reżyser odszedł od ponurego realizmu i przyjął bardziej metafizyczne spojrzenie. Nad swoim arcydziełem - Szatańskim tangiem - pracował ponad siedem lat. Film miał premierę w 1994 r. i zdobył uznanie na całym świecie.
Filmografia:
1978 Hotel Magnezit
1979 Ognisko zapalne / Családi tüzfészek / Family Nest
1982 Ludzie z prefabrykatów / Panelkapcsolat / The Prefab People
1988 Potępiony / Kárhozat / Damnation
1994 Szatańskie tango / Sátántangó / Satan's Tango
1995 Podróż po Nizinie Węgierskiej / Utazás az alföldön / Journey on the Plain
2000 Harmonie Wercmeistera / Werckmeister harmóniák / Werckmeister Harmonies
2007 Człowiek z Londynu / The Man from London