Pewnego dnia Paul Bernardin budzi się i postanawia zamordować całą swoją rodzinę. Sąsiedzi są nieco zdziwieni – w końcu to porządny chłop, bardzo uczynny i uprzejmy, mówił „dzień dobry” na klatce. Po jatce znika bez śladu, stawiając na nogi policję w całej Europie. Jego tropem ruszają też dwie facebookowe detektywki-amatorki, sfrustrowane kobiety w średnim wieku, które marzą o tym, że odnajdą mordercę i przy okazji nadadzą swoim nieciekawym egzystencjom sens. Są gotowe na wszystko, ale na lotnisku w Kopenhadze duńska policja łapie mordercę pierwsza. Co z tego, że schwytany Paul Bernardin nie wygląda jak poszukiwany, jest też innego wzrostu i budowy, w dodatku uparcie udowadnia, że nazywa się Michel Uzès, jest tancerzem country i z walizką pełną frędzli jedzie na zawody kowbojskie? Francuskie media ekscytują się schwytaniem potwora, choć prawdziwy morderca cieszy się nowym życiem w Ameryce Południowej.
Plastikowe pistolety to czarna komedia, w której absurd goni absurd, a błyskotliwy, podszyty smutkiem humor wytyka to i owo współczesnym mediom i ich obsesji na punkcie poprawności politycznej. Ten francuski film zrobił w tym roku furorę w Cannes. Bezkompromisowy, dowcipny i oryginalny skłania do dyskusji nad gotowością mediów do palenia na stosie bez zadawania pytań, facebookowymi sądami i linczami, wreszcie prawdą i tym, czy ma ona w ogóle jakiekolwiek znaczenie. Jean-Christophe Meurisse nie poucza jednak swoich widzów, a podobnie jak w Krwistych pomarańczach podrzuca im myśl na temat współczesnego świata, po czym wiedzie ich do paszczy szaleństwa pełnej makabry, brawurowego dowcipu, przewrotnego humoru i absurdu. Plastikowe pistolety to film, który pozostawia widzów w stanie osłupienia i zachwytu, dzieło surrealistyczne, boleśnie aktualne, a przy tym gwarantujące jazdę bez trzymanki i konfrontację ze sporą dawką obrazowej przemocy.
Meurisse wykorzystał w tej opowieści prawdziwą historię, która rozgrzała Francję w 2011 roku. Xavier Dupont de Ligonnès zamordował całą swoją rodzinę oraz własne psy, a ciała zakopał w przydomowym ogródku. Osiem lat później na lotnisku w Glasgow aresztowany został Guy Joao, który podobnie jak filmowy Uzès nie przypominał prawdziwego mordercy w najmniejszym stopniu. Xavier Dupont de Ligonnès do dziś pozostał zresztą nieodnaleziony.