Obsypany laurami na festiwalu w Berlinie folkowy dramat znanych z Widzę, widzę i Domku w górach Severina Fiali i Veroniki Franz.
Agnes (Anja Plaschg, znana z projektu muzycznego Soap&Skin, odpowiedzialna także za muzykę do filmu) bierze ślub. Nic nie układa się jednak po jej myśli – mąż nie jest nią zbyt zainteresowany, teściowa krytykuje ją na każdym kroku, a kredyt, który para wzięła na zakup domu, wydaje się przewyższać możliwości finansowe nowożeńców. Agnes szybko popada w depresję. Ponieważ jednak znajdujemy się na austriackiej wsi sprzed blisko trzech stuleci, wszyscy myślą, że opętał ją diabeł.
Choć za „Kąpiel diabła” odpowiadają wspomniani wyżej Franz i Fiala, ich najnowszy film trudno byłoby jednoznacznie nazwać horrorem. To raczej doskonale udokumentowany historycznie folkowy dramat, który pozwala widzom wczuć się w bohaterkę postawioną w sytuacji bez wyjścia – a przy okazji spojrzeć na realia życia naszych przodków (a w szczególności przodkiń) z zupełnie nowej perspektywy.
Doceniony na tegorocznym festiwalu w Sundance mroczny film o powstających z grobu nieumarłych z Renate Reinsve (Najgorszy człowiek na świecie) w roli głównej.
Pewnego dnia umarli wstają z grobów, by powrócić do swoich domów. Nie rzucają się jednak na żywych, nie pragną wgryźć się w tętnice i pochłaniać mózgów. Siedzą w wysłużonych fotelach, leżą w swoich łóżkach i powoli gniją, a debiutująca w pełnym metrażu Thea Hvistendahl posępnie przygląda się ich bliskim – pogrążonym w smutku żałobnikom.
Nieumarli to ekranizacja książki „Powroty zmarłych” Johna Ajvide Lindqvista, autora niezwykłego Wpuść mnie, na bazie którego Tomas Alfredson nakręcił w 2008 roku arcydzielny horror Pozwól mi wejść. O ile tamten film (i książka) stanowił jedno z najciekawszych spojrzeń na tematykę wampiryzmu we współczesnej kulturze, o tyle Nieumarli są być może najbardziej frapującym portretem zombie od czasów Świtu żywych trupów. Zamiast krwawej walki dostajemy bowiem przejmującą żałobę, a zamiast gore – smutek.
Urodzona w 1989 roku norweska reżyserka i scenarzystka, twórczyni krótkich metraży, teledysków, filmów muzycznych, reklam. Zadebiutowała w 2017 roku eksperymentalnym filmem muzycznym The Monkey and the Mouth, którego premiera odbyła się na festiwalu w Göteborgu. Debiut fabularny Hvistendahl, zrealizowany na taśmie 35 mm film Nieumarli, został zaprezentowany w międzynarodowym konkursie na festiwalu Sundance, gdzie zdobył Nagrodę Specjalną Jury.
2013 You and Me, Mommy / Deg og meg, mamma (short)
2016 Intruders (short)
2017 The Monkey and The Mouth / Adjø Montebello
2018 Virgins4lyfe (short)
2019 Satans Barn (short)
2020 Cramps (short)
2024 Nieumarli / Håndtering av udøde / Handling the Undead
Reżyserka urodzona w 1965 roku w Wiedniu. Przygodę z kinem rozpoczęła jako dziennikarka filmowa związana z pismem „Kurier”. Z czasem zaczęła pracować jako współscenarzystka i współproducentka filmów swojego życiowego partnera Ulricha Seidla. Od 2012 roku wraz z Fialą reżyseruje filmy, które były prezentowane na festiwalu Sundance, a także w Berlinie i Wenecji.
2012 Kern (doc.) (co-dir.)
2014 Widzę, widzę / Ich seh, Ich seh / Goodnight Mommy (co-dir.)
2018 Atlas zła (segment Die Trud) / The Field Guide to Evil (co-dir.)
2019 The Lodge (co-dir.)
2024 Kąpiel diabła / Des Teufels Bad / The Devil’s Bath (co-dir.)
Reżyser urodzony w 1985 roku. Studiował w Wiedeńskiej Akademii Filmowej. Jego zrealizowany wspólnie z Ulrike Putzer krótkometrażowy Elephant Skin otrzymał wiele nagród na festiwalach na całym świecie. W 2012 roku wraz z Veroniką Franz nakręcił pełnometrażowy dokument o kontrowersyjnym reżyserze i aktorze Peterze Kernie. Od tego czasu tworzy wraz Franz duet specjalizujący się w realizacji arthouse’owych horrorów.
2009 Elefantenhaut / Elephant Skin (short)
2012 Kern (doc.) (co-dir.)
2013 Dreh & Trink / Shoot & Drink (short, doc.)
2014 Widzę, widzę / Ich seh, Ich seh / Goodnight Mommy (co-dir.)
2018 Atlas zła (segment Die Trud) / The Field Guide to Evil (co-dir.)
2019 The Lodge (co-dir.)
2024 Kąpiel diabła / Des Teufels Bad / The Devil’s Bath (co-dir.)