Hideo, samotny mężczyzna w średnim wieku, jest uosobieniem stereotypów na temat japońskich fetyszystów – tkwi w relacji z dmuchaną seks-lalką o imieniu Nozomi. Ubiera ją, rozmawia z nią, poprawia make-up, przyrządza dla niej posiłki i oczywiście kocha ją całym sercem i ciałem, tak, by jego życie rymowało się z „Miłością Larsa”. Jednak gdy wychodzi do pracy, Nozomi ożywa. „Dziewczyna” szybko znajduje pracę w lokalnej wypożyczalni filmów w Tokio. Tym sposobem zaczyna poznawać metropolię poprzez historie spotykanych tam osób, szukając odpowiedzi na nurtujące ją pytanie – czym są ludzkie uczucia?
Koreeda bezbłędnie rejestruje stan dezorientacji w obliczu pędzącej modernizacji Tokio. Mistrz kina dziecięcego skupionego na rodzinnych więziach, w swoim najbardziej kinofilskim i melancholijnym filmie opowiada o poznawaniu Tokio tak, jakby patrzyło się na nie oczami dziecka. Ożywiona lalka staje się wnikliwą obserwatorką rzeczywistości, zadziwioną stanem ludzkich relacji, z fascynacją wchodzi w interakcje z mieszkańcami metropolii. Dmuchana lala jest próbą nakreślenia portretu Japonii dekadę po kryzysie gospodarczym i na chwilę przed katastrofą w Fukushimie – w momencie, gdy z japońskiego narodu zdaje się uchodzić niezbędne do życia powietrze.
[Źródło: Łukasz Mańkowski]