Jeden z najgorętszych tytułów roku, oscarowy faworyt i przebój ostatniego festiwalu w Cannes, skąd Emilia Pérez wyjechała z Nagrodą Jury i Nagrodą dla Najlepszej Aktorki, przyznaną – wyjątkowo – całej czteroosobowej kobiecej obsadzie filmu (Zoe Saldaña, Selena Gomez, Karla Sofía Gascón, Adriana Paz). Nowy film Jacques’a Audiarda (Paryż, 13. dzielnica, Prorok) to rozgrywające się w Meksyku porywające widowisko, które nieustannie transformuje: z thrillera w klasyczny melodramat, z musicalu w pełną emocji opowieść w duchu Almodóvara. Bo nieustraszona i roztańczona Emilia Pérez jest opowieścią o wolności od wszelkich konwencji i o spektakularnej przemianie, jakiej potrzebuje dziś świat.
Zmiana zaczyna się od adwokatki, Rity (Zoe Saldaña), rozczarowanej prawem, które broni najsilniejszych – bezwzględnych, bogatych mężczyzn. Ale pewnego dnia Rita dostanie od jednego z nich zaskakującą propozycję: bycia towarzyszką na drodze do odkupienia. W tej ryzykownej podróży pozna trzy gotowe na wszystko kobiety, które w pełnym przemocy społeczeństwie macho pragną słuchać swojego serca. Naszedł czas, by zemstę przekuć w zadośćuczynienie, pogardę we współczucie, a strach w zaufanie. Emilia Pérez przekonuje, że pora, by świat przestał być czarno-biały.
Kipiący energią, zarazem baśniowy i hipnotyczny film Audiarda to aktorski i reżyserski popis, za którego liryczną stronę odpowiadają utwory francuskiej kompozytorki i piosenkarki Camille. Ale w ramy klasycznego musicalu Emilia Pérez wkłada współczesną wrażliwość, rozsadzającą stare konwencje, by na ich miejscu zbudować nowy, lepszy świat.
Urodzony w 1952 roku. Reżyser i scenarzysta. Zadebiutował w 1994 roku filmem Patrz na upadających mężczyzn z Mathieu Kassovitzem i Jeanem-Louisem Trintignantem, zdobywając uznanie widzów i krytyków, którzy przyznali filmowi trzy Cezary. Każdy kolejny film Audiarda utwierdzał pozycję reżysera jako jednego z najciekawszych twórców współczesnego francuskiego kina autorskiego, nawiązującego w swych filmach do najlepszych tradycji mistrzów francuskich thillerów, takich jak Jean-Pierre Melville czy Henri Georges Clouzot. Zwłaszcza jego dwa ostatnie filmy – W rytmie serca i Prorok przyniosły mu szeroki rozgłos i uznanie także poza Francją, włącznie z nominacją do Oscara dla Proroka.
2001 Sur mes lèvres / Read My Lips
2005 W rytmie serca / De battre mon coeur s'est arrêté / The Beat That My Heart Skipped
2009 Un prophète / A Prophet