Maria Callas, najsłynniejsza śpiewaczka operowa, ukrywa przed światem zmieniającą się twarz. Ukrywa też głos, bo wciąż ją zawodzi, choć wiedzą o tym tylko zaufani służący. Callas osiągnęła wszystko, ale życie bez śpiewu, który ją zabija, nie ma dla niej żadnego sensu. Zupełnie jak oszalała baletnica w klasycznych Czerwonych trzewikach nie potrafi przestać. Pablo Larraín po raz kolejny pokazuje samotność na szczycie – w wystawnym paryskim mieszkaniu, w otoczeniu luksusowych przedmiotów. Angelina Jolie, w najciekawszej roli od lat, łyka tabletki i rozmawia z towarzyszącymi jej duchami, wspominając przeszłość, która nie pasowała przecież do jej oficjalnej biografii. Callas schodzi ze sceny i wraca do zapomnianej przez wszystkich Marii, sprzedawanej przez własną matkę żołnierzom w ciasnym pokoiku, a potem zakochanej w brutalnie szczerym Onassisie. Jej ciało należało czasem do innych, ale nie głos. Ten należał wyłącznie do Callas.
[Źródło: Marta Bałaga]
Urodził się w 1976 roku w Santiago. Studiował komunikację audiowizualną na Uniwersytecie UNIACC. Wraz z bratem, Juanem de Dios Larraínem, założył firmę Fábula, która obecnie jest jednym z najciekawszych ośrodków produkujących filmy artystyczne. W ostatnich latach powstały w niej m.in. 4:44. Ostatni dzień na Ziemi (2011) Abla Ferrary, Gloria (2012) Sebastiána Lelio i Crystal Fairy (2013) Sebastiána Silvy. Nie jest ostatnią częścią trylogii Larraína poświęconej okresowi dyktatury Augusto Pinocheta. Film był nominowany do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego i zdobył nagrodę International Confederation of Art Cinemas przyznawaną filmom pokazywanym w sekcji Quinzaine des Réalisateurs na festiwalu w Cannes.
2006 Fuga
2008 Tony Manero
2010 Post Mortem
2011 Prófugos (co-dir., TV series)
2012 Nie / No
2015 El Club
2016 Neruda
2016 Jackie