Marina Abramović jest ikoną body artu i performansu. Córka jugosłowiańskich partyzantów, od 20 lat mieszka w Nowym Jorku, a od 40 lat poddaje swoje ciało ekstremalnym doświadczeniom, wprowadzając publiczność w różne stany emocjonalne. O Abramović pisze się: „nieustraszona, radykalna, nonkonformistyczna” i nie są to puste słowa. Artystka konsekwentnie redefiniuje to, czym jest i czym może być sztuka współczesna, a jej narzędziem jest własne ciało, którego granice i wytrzymałość bezwzględnie testuje. Marina Abramović już jako studentka wykonywała instalacje i pierwsze prowokacyjne performanse. Po studiach artystycznych w Belgradzie i Zagrzebiu, w latach 70. przeprowadzała artystyczne eksperymenty na własnym ciele związane z bólem, obrzydzeniem, reakcjami na ingerencje fizyczne („Art Must Be Beautiful / Artist Must Be Beautiful”, 1975). W 1975 roku spotkała w Amsterdamie niemieckiego artystę Ulaya, z którym przez 12 lat dzieliła życie i pracę. Oboje zrezygnowali z kontynuowania swoich indywidualnych artystycznych karier, a tematem ich wspólnych działań stało się badanie sposobów komunikacji, najczęstszą formą ekspresji – otwarty na przypadek performans. Badanie to nie miało charakteru spekulacji intelektualnej, lecz stawiało artystów w aranżowanych przez nich realnych, konkretnych sytuacjach. Od 1977 roku w ich pracy pojawił się element kontemplacji, wielogodzinnego medytowania w bezruchu. Roczny pobyt w Australii wśród pierwotnych plemion stanowił silną inspirację dla dalszej twórczości w tym duchu.
W 1980 roku powstał performance „Night Sea Crossing”, w którym Marina i Ulay siedzieli przy jednym stole naprzeciw siebie w ciszy, najpierw przez siedem godzin, potem przez trzy dni, następnie przez prawie dwa tygodnie. W 1988 przemierzali Chiński Mur – on z zachodu, ona ze wschodu („The Lovers / The Great Wall”). Kiedy po dziewięćdziesięciu dniach spotkali się w połowie drogi, zdecydowali, że się rozstaną. Od 1989 roku Marina Abramović pracuje sama. Abramović jest bohaterką nagrodzonego w 2012 roku przez publiczność Berlinale amerykańskiego dokumentu Matthew Akersa, przedstawiającego jej życie i twórczość przez pryzmat jednej z najbardziej spektakularnych akcji artystycznych, którą przeprowadziła podczas wielkiej retrospektywy swojej twórczości w nowojorskim Museum of Modern Art w 2010 roku. Przez trzy miesiące, na kilka godzin dziennie siadała bez ruchu na krześle w galeryjnej sali. Przysiadali się do niej zwiedzający. Opisywane przez nich później doświadczenie okazało się trudną próbą ciała i emocji. W wyniku swoistej, pozbawionej słów psychoterapii pomiędzy artystką a widzami tworzyły się spontaniczne relacje – wiele osób, patrząc jej w oczy, płakało
„Sztuka performansu była alternatywna 40 lat temu, 20 lat temu i pozostaje alternatywna dzisiaj” – mówi Abramović, zgadzając się na udział w filmie, który ma przełamać barierę między hermetycznym światem jej twórczości a szeroką publicznością. W błyskotliwych kadrach Matthew Akersa podglądamy Marinę podczas przygotowań do indywidualnej wystawy w nowojorskim MoMA, w chwili dla każdego artysty wyjątkowej. Reżyser pokazuje Marinę w trakcie prac nad ekspozycją, ale też śmiało wkracza w jej prywatne życie, tworząc portret zabawnej, inteligentnej kobiety obdarzonej niezwykłą charyzmą i siłą.
Oficjalna strona: http://marinafilm.com/
kuratorka, krytyczka, autorka tekstów, edukatorka i historyczka
sztuki. Absolwentka Instytutu Historii Sztuki na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W 2010 roku obroniła pracę magisterską pt. Polska sztuka wideo w latach 1989-1995. Zajmuje się analizą zjawisk na rynku sztuki oraz wystawiennictwem, jako kuratorka zorganizowała szereg wystaw zbiorowych i indywidualnych. Zrealizowała wystawy takich twórców i twórczyń, jak: Mirosław Bałka, Christian Boltanski, Dominik Lejman, Angelika Markul, Slavs and Tatars, a także ekspozycje z udziałem prac z kolekcji Eriki Hoffmann-Koenige, Volkera Diehla, Galerii Studio czy Marx/Abis. Pomysłodawczyni projektu mentoringowego OP_YOUNG dla młodych artystów i artystek z Dolnego Śląska oraz innych, realizowanych w OP ENHEIM programów jak otwartych dla publiczności, wspólnych spacerów do miejsc kultury OP_WALKS czy wyjazdów na międzynarodowe wydarzenia artystyczne OP_TOURS. W latach 2008-2009 współpracowała z Centrum Sztuki WRO. Występuje również jako kuratorka niezależna. Współpracowała z Fundacją Fly with Art, Akademią Sztuk Pięknych, ESK Wrocław 2016 oraz jako autorka tekstów z wrocławską Galerią Miejską. Współrealizowała takie projekty jak: Festiwal Wysokich Temperatur (2015–2018), Think Tank lab Triennale (2015/2016), TIFF Festival (2014–2016), WRO Biennale Sztuki Mediów (2009/2013), SURVIVAL Przegląd Sztuki (2018). Była odpowiedzialna za sekcję Debiut w ramach European Glass Festival w latach (2013–15). Do 2018 roku współpracowała z Fundacją TIFF Collective. Współtwórczyni TIFF Center.
Uczestniczka zindywidualizowanego programu coachingowego Młode Menedżerki Kultury - szkolenie odbyła pod okiem Hanny Wróblewskiej. Jako edukatorka, od 2013 roku prowadzi profesjonalizujące kursy szkoleniowe dla twórców ( m.in. Rodriquez Gallery, UMK/Toruń, ASP/Wrocław, CK Agora/Wrocław, Nowa/Gazownia Poznań) oraz współpracuje z artystami w procesie budowania ich kariery. Od 2019 współpracuje z wrocławską Akademią Sztuk Pięknych prowadząc wykłady na kierunku Mediacja Sztuki oraz Mediacja i Rynek Sztuki, oraz z Biurem Karier Uniwersytetem Mikołaja Kopernika w Toruniu w charakterze konsultantki. Pomysłodawczyni i realizatorka licznych projektów w zakresie kultury współczesnej. a także projektów wydawniczych. Teksty jej autorstwa publikowane są na portalach o tematyce artystycznej oraz w magazynach kulturalno-artystycznych. Członkini DTZSP. W latach 2018–2024 związana z OP ENHEIM, pełniąc funkcję dyrektor programowej, a następnie dyrektor tejże instytucji oraz prezes Fundacji OP ENHEIM. Od lipca 2024 związana jest z FOLTA Collection.