Szczerze? Mamy już dość tego tłumienia wiosny przez polskie przysłowia. Luty każe podkuwać buty, marzec miesza jak w garncu, a kwiecień plecie, bo przeplata... No to my też przeplatamy — tylko lepiej. Na ekranie nowe premiery, stare klasyki, trochę śmiechu, trochę grozy i całkiem sporo do przeżycia. Wpadnijcie w kwietniu do KNH — będzie The Last Showgirl, Nosferatu, przegląd Hasa, włoskie kino na podwójnym espresso i Żywot Briana na święta, żeby nie było zbyt poważnie.
A w zanadrzu? Szykujemy jeszcze coś dla fanów snów (tych dziwnych) i dla tych, którym w duszy gra jazz. Szczegóły wkrótce.
W kwietniu w repertuarze kilka historii, które każą się na moment zatrzymać. The Last Showgirl to opowieść o końcu pewnej sceny — Pamela Anderson jako tancerka burleski, dla której ciało było przez lata całym światem. Strefa krytyczna przenosi nas do Teheranu, gdzie taksówka staje się ostatnią bezpieczną przestrzenią, a handel narkotykami — formą troski o ludzi. W Obywatelu Świętym zniknięcie pomnika wywraca do góry nogami życie małego miasteczka, a granica między wiarą a zbiorową histerią zaczyna się zacierać. Na koniec Amator — thriller o zemście, która wymyka się spod kontroli szybciej, niż bohater zdąży pomyśleć, co właściwie robi.
A to oczywiście dopiero początek — w kwietniu nie zabraknie też innych premier, które warto mieć na oku.
Has nie opowiadał prostych historii — budował całe światy, w których czas, pamięć i wyobraźnia przenikały się na każdym kroku. W kwietniu ruszamy z przeglądem Kroniki wyobraźni — od Pętli, przez krótkie metraże, aż po filmy, które do dziś robią wrażenie precyzją i rozmachem. Kino totalne, które najlepiej smakuje na dużym ekranie.
Nie ma lepszego sposobu na pogłębienie filmowego doświadczenia niż rozmowa — z twórcami, bohaterami, świadkami opowiadanych historii. W kwietniu zapraszamy na trzy wyjątkowe seanse zakończone spotkaniami.
Na koniec kwietnia zapraszamy na dwa seanse, które przypomną, skąd wzięły się nasze filmowe wyobrażenia o wampirach. Zagramy nieme Nosferatu Murnaua z muzyką na żywo w wykonaniu Jozefa van Wissema oraz hipnotyczną wersję Wernera Herzoga z 1979 roku. Dwa spojrzenia na tę samą legendę — i jeden wieczny koszmar.
Skoro już mowa o kinie niemym — Człowiek z Aran Roberta J. Flaherty’ego to kolejny klasyk, który w kwietniu ożyje dzięki muzyce na żywo. Opowieść o codziennej walce z żywiołem, surowej irlandzkiej wyspie i ludziach, którzy nigdy się nie poddają. Tym razem z nową, autorską ścieżką duetu Snowdrops — Christine Ott i Mathieu Gabry’ego. Będzie hipnotycznie, minimalistycznie i bardzo intensywnie.
To pytanie potrafi wybrzmieć jak wyrok — niezależnie od tego, kto je zadaje. W kwietniowym DKF-ie Politechnika przyjrzymy się temu dziwnemu wstydowi, który pojawia się, gdy próbujemy być szczęśliwi. Na ekranie Ona Spike’a Jonze’a i Yang Kogonady — dwa filmy o bliskości, która czasem wymyka się prostym definicjom.
W kwietniu w cyklu między słowami prawdziwa perełka — A Different Man Aarona Schimberga. Film, który z miejsca zachwycił publiczność Nowych Horyzontów i American Film Festivalu, wraca na nasz ekran w pokazie specjalnym. Złośliwa, przewrotna opowieść o tożsamości, cielesności i próbie ucieczki od samego siebie. Tego seansu nie warto przegapić — po filmie porozmawiamy z psychoterapeutką Martą Deutschman.
Zdzisław Beksiński rzadko wpuszczał kogokolwiek do swojego świata — tym razem zrobi to sam. Z wnętrza to niezwykły dokument złożony wyłącznie z nagrań artysty i jego bliskich. Intymny dziennik, w którym codzienność miesza się ze sztuką. Po seansie porozmawiamy o Beksińskim z historykami sztuki z Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Pierwszy pokaz neuroprojekcji wyprzedał całą salę — i nic dziwnego, bo tu kino spotyka się z neuronauką w najlepszym wydaniu. W kwietniu bierzemy na warsztat klasyk Aż poleje się krew Paula Thomasa Andersona — opowieść o ambicji, obsesji i mrocznych zakamarkach ludzkiego umysłu. Po seansie rozmowa z dr Asią Wojsiat i Dominikiem Sobolewskim. Bilety? Lepiej nie zwlekać.
Jeśli w święta poczujesz, że życie znowu przypomina niekończący się Wielki Piątek — Monty Python przychodzi z odsieczą. Żywot Briana to klasyk nieśmiertelny, pełen absurdu, świętokradztwa i śmiechu przez łzy. Idealny seans na Wielkanoc — bo jak śpiewają Pythoni: always look on the bright side of life.
Włoskie kino od zawsze potrafi mówić o codzienności tak, jakby chodziło o sprawy ostateczne — miłość, zdrada, pożądanie albo po prostu kolacja, która kończy się o świcie. Wracamy z przeglądem Cinema Italia Oggi, w którym codzienne historie nabierają filmowego ciężaru. Od neurotycznych randek, przez walkę o wolność i ciało, po mafijne porachunki — będzie intensywnie, bez cenzury i z całą włoską czułością do życia.
W kwietniu wraca największy festiwal kina queer w tej części Europy. LGBT+ Film Festival to jak zawsze historie o miłości, tożsamości i szukaniu swojego miejsca — bez schematów, bez kompromisów. W programie pełne metraże, krótkie formy i bohaterowie, których trudno zapomnieć.